Wat moet je met een therapeut?

Lang geleden zei een vriendin tegen mij “Wat moet ik met een therapeut? Ik moet het toch allemaal zelf doen.” Dat raakte mij wel – ik als therapeut had geen nut volgens haar. Ik heb het toen naast me neer gelegd. Vandaag tijdens mijn wandeling door de sneeuw moest ik er opeens weer aan denken.

Het klopt dat je de verandering die je beoogt als je naar een therapeut gaat zelf moet doormaken. Waarom heeft het dan toch zin om dat niet alleen te doen? De wandeling door de sneeuw vanmorgen gaf mij een deel van het antwoord: je hebt steun aan een therapeut. Zoals ik steun heb aan een fiets op een glibberig pad, steun heb aan iemand die ik een arm geef in de sneeuw. Als je de weg samen aflegt, val je minder snel, en als je uitglijdt, dan heb je iemand om je aan vast te grijpen, zodat je niet echt onderuit gaat.

Dat vraagt wel wat van jou. Het vraagt vertrouwen. Het vraagt overgave in de zin dat je durft te leunen op de ander. Niet dat je met je ogen dicht moet gaan lopen – dan mis je al het moois onderweg. Wel dat je vol vertrouwen samen op weg gaat.

Natuurlijk zijn er meer voordelen aan het in de arm nemen van een therapeut in een veranderings- (of acceptatie-) traject. De therapeut heeft vaker met dit bijltje gehakt; weet de weg en kent de obstakels, Niet dat je alle obstakels moet vermijden, soms moet je er juist doorheen. Om te groeien en sterker te worden. Ook dan is een steunpilaar waardevol.

Juist vanwege het vertrouwen dat je moet hebben in je therapeut vraag ik je altijd eerst te komen kennismaken. Zodat je kan voelen: wil ik met deze therapeut op weg gaan? Dus voel je vrij om een vrijblijvende kennismaking met me af te spreken, dan kunnen we samen kijken (en voelen) of ik iets voor jou kan betekenen.

Centreren

Het pottenbakken op een draaischijf begint met de klei in het midden van de schijf krijgen. Dit heet centreren. Je kletst de bol gewalkte* klei ongeveer op het midden van de schijf, je geeft er een extra klap op en duwt de randjes dicht zodat er geen water onder kan komen. Dan laat je de schijf draaien. Je maakt de klei en je handen nat. Centreren doe je door eerst met de palm van je linkerhand de klei naar “twee uur” te duwen. Je arm staat verankerd tegen je lijf of op je been, je hand maakt een schuine hoek met de schijf. Daarnaast ga je met je vingers rechterhand (gevormd als een klauw) de klei naar je toetrekken. Hierbij laat je de schijf stevig draaien. Je laat de beide duimen rusten bovenop de klei.

Je gaat de klei langzaam omhoog laten komen, tot een conische vorm; onderaan breder dan bovenaan. Hierna duw je de klei naar beneden en naar “twee uur”; een beetje omver dus, tot de klei een dikke platte schijf is. Je houdt hiervoor de palm van je hand om de klei en je drukt de klei naar beneden met de muis van je duim.

Steeds voeg je tussendoor water toe. Als je de klei los laat doe je dit rustig en langzaam, zodat je de klei niet uit het midden duwt.

Het “omhoog en naar beneden” doe je twee tot drie keer; een beginner heeft wat meer keren nodig om de klei in het midden te krijgen. Het is heel normaal om een jaar nodig te hebben om goed te leren centreren. De klei is gecentreerd als het voelt alsof hij stil staat.

Klei heeft tijd nodig om op de plek te komen waar je hem hebben wil; de klei gaat daar waar je hem de ruimte geeft.

De volgende keer schrijf ik over de volgende stap: het openen van de klei.

* walken: de klei kneden zodanig dat er geen lucht meer in zit.

Dader óf slachtoffer óf …

Vanaf dat we klein zijn ontwikkelen we ons ego. Dit ego zorgt ervoor dat we ons staande kunnen houden in de wereld. Ons ego kan alleen denken in goed of fout, zwart of wit, links of rechts. Dualiteit noemen we dat. Er bestaat ook zoiets als non-dualiteit, ik zou het heelheid of eenheid kunnen noemen. Ik denk dat je het ook kunt samenvatten met het woord liefde. Niet de ‘kleine liefde’ die vooral een eigen behoefte bevredigd wil zien, maar de grote, allesomvattende liefde, die sommige mensen ook wel God of de Bron noemen.

De dualiteit van ons ego-denken zorgt ervoor dat we ons in reactie op een pijnlijke situatie opstellen als slachtoffer of als dader. Als ik erg moe ben, kan ik me als slachtoffer gaan gedragen en benadrukken hoe zielig ik wel ben. Ik kan ook iets of iemand anders de schuld van die moeheid geven en me daarmee dus als aanklager/dader ten opzichte van de ander gaan gedragen. Een non-duale optie is om de moeheid te benaderen met liefde; mezelf de ruimte geven rust te nemen en eventueel vanuit die nood de mensen om me heen te vragen me die rust ook te gunnen. Zonder zielig te doen èn zonder hen te beschuldigen.

Klinkt heel makkelijk als je het zo leest, blijkt heel moeilijk als je daadwerkelijk met een pijnlijke situatie zit. Want dan vlamt je ego op om je te beschermen; om de wereld overzichtelijk te houden deelt hij alles en iedereen in in goed en slecht. De eerste stap in leren om vanuit liefde te reageren is waarnemen wat er gebeurt: reageer je als dader of als slachtoffer? Wat had (achteraf gezien) een reactie uit liefde kunnen zijn? Veroordeel jezelf vervolgens niet, oefen. Oefen om (misschien alsnog) vanuit liefde te reageren.

De Begrip-Chip, twee risico’s

Dit weekend ontdekte ik dat ik een begrip-chip heb. Nou ja, dat wist ik natuurlijk al lang, want dat is wel een ‘ding’ dat je goed kan gebruiken als therapeut. Meestal noemt men dat inlevingsvermogen of empathie. Dit weekend was echter het moment dat ik het in een privé situatie (a) een andere naam gaf en (b) gelijk ook bewust uit zette.

Want er zijn twee grote risico’s verbonden aan het continu aan hebben staan van je begrip-chip. Ik zet ze even voor je op een rijtje:

  1. begrip voor de ander = geen ruimte voor jezelf

Als je altijd andermans keuzes, gedrag, gevoelens begrijpt, omdat je zo invoelend bent, omdat je zoveel af weet van de psyche van de mens en van zijn gedrag, dan praat je het gedrag daarmee ‘goed’ voor jezelf. Wat je daarbij vergeet is dat het effect van het gedrag van de ander op jou, ook jouw begrip verdient. Als de begrip-chip 1 kant op werkt: “ach ja ik snap het wel, het is best begrijpelijk, ik zal er maar niets van zeggen…” waar blijft dan jouw primaire gevoel?! In het verdom-hoekje…

Vandaar dat ik dit weekend mijn begrip-chip even heb uitgezet, om gewoon te voelen wat om aandacht vroeg: teleurstelling. De ander had mij teleurgesteld. Omdat ik mijn gevoel aandacht en een stem gaf, kon ik het daarna ook makkelijker van me af laten glijden. Daarna mijn begrip-chip weer aanzetten zorgde ervoor dat ik zonder wrok weer begrip op kon brengen voor wat mijn reactie teweeg brengt bij de ander.

2. begrip voor de ander = geen verhelderende vragen meer stellen

Als je altijd denkt de ander te begrijpen, stel je hem of haar geen vragen meer, want je begrijpt het al (denk je). Je vult de beweegredenen en gevoelens van de ander voor hem of haar in. Dan is er geen dialoog meer en blijf je allebei vastzitten in het beeld dat je van de ander of de situatie hebt.

Goede redenen dus om (zeker als privé persoon) kritisch met je begrip-chip om te gaan. Begrijp me niet verkeerd ;o), ik vind empathie heel waardevol en ook onmisbaar als zorg-professional. Het blijft wel de kunst om ook vragen te blijven stellen én om ook jezelf niet uit het oog te verliezen.

Ken jij nog meer risico’s van de begrip-chip? Ik lees ze graag!

Waarde !

De laatste tijd denk ik na over wat waarde is.

Waar bestaat waarde uit?

Wanneer is een mens iets waard?

Wat heeft waarde?

Dan is er natuurlijk ook de vraag: is mijn waarde ook in geld uit te drukken? Want laten we wel wezen: ik heb ook materiële wensen, voor mijzelf, voor mijn gezin, voor mijn praktijk.

Wil je mijn hele, persoonlijke, denkproces hierover lezen, stuur me dan een email; dan stuur ik het je toe. Waar ik op uit kwam, is dit…

Wat voor mij op dit moment het meeste waarde heeft is tijd… tijd voor mezelf. Daarom heb ik besloten dat de tijd die ik niet aan mezelf besteed, maar aan de cliënten in mijn praktijk meer moet opleveren dan dat het nu doet. Ik ga sinds het begin van mijn praktijk voor het eerst de tarieven verhogen. Gelukkig heb ik wel een leuk aanbod voor jou:

Tot en met de zomervakantie betaal je het oude tarief. Als je nog voor het einde van de zomervakantie start reken ik je gedurende het hele therapie-proces het oude tarief. Vanaf 22 augustus 2016 gaan voor nieuwe cliënten de nieuwe tarieven in, om lief te zijn voor mezelf.

In stukken gehakt!

Er staat een onaf schilderij op mijn ezel. Ook nog een ernaast trouwens. Het ene is ontstaan uit plezier en ontdekking, het andere is een soort opdracht. Vooral die opdracht staat nu af en toe te roepen, als ik langs loop: “je moet me afmaken!” “hé, was je me vergeten ofzo?!” “kom op, aan de slag!” Ik word er nerveus van. Begin me zo langzamerhand slecht te voelen, maar erger: de berg die het schilderij lijkt wordt steeds hoger.

Er was nog zo’n berg laatst. Ik moest ergens achteraan bellen. Maar ja, dat gesprek moest ik voorbereiden, en eigenlijk wilde ik er niet achteraan moeten bellen. Dus ik schoof het voor me uit. Vanmorgen moest ik er weer aan denken, tijdens het strijken. Zonder voorbereiding en zonder te lang na te denken, heb ik snel gebeld, het strijkijzer nog aan. Als het ware voor mijn angst me kon inhalen en verlammen. Ha! Dacht ik, gelukt! En niet eens het strijkijzer op het overhemd laten staan, zoals in Familie Knots* altijd gebeurde.

Waar zit hem dat nou in, dat ik het zo laat oplopen dat ik als een berg tegen die dingen opzie? Het is tweeledig. Ik wil er de tijd voor hebben, d.w.z. zonder gestoord te worden (dat is niet altijd eenvoudig met kinderen in huis). Daarnaast wil ik het goed doen. Het moet worden zoals ik het in mijn hoofd heb; ik ben bang ‘het’ te verpesten.

Daar heb je hem, de grootste verlammer: angst. Bij het telefoontje kon ik de angst voor zijn. Ook bij het schilderij is het angst (terwijl ik schilderen heel leuk vind). Die angst komt voort uit verwachtingen. Verwachtingen die ik van mezelf heb, maar nog erger: verwachtingen die ik denk dat anderen van mij hebben. Naast een reality-check over die (vermeende) verwachtingen, is er andere truc die goed werkt: hak het in stukken. Je kunt niet in 1 stap bovenop de berg zijn; je weg naar je doel gaat stap voor stap.

Dus die berg van dat schilderij ga ik maar eens in stukken hakken. De achtergrond staat, de vorm staat, nu de details invullen. Dat kan ook stukje bij beetje (blaadje voor blaadje in dit geval). Het hoeft niet in 1 keer af te zijn en mocht het bij de eerste penseelstreek niet naar mijn zin zijn, dan kunnen er nog vele volgen.

 

*Televisie serie uit de jaren ’80 over een knotsgekke familie, waarin Oma, als de telefoon ging het strijkijzer liet staan en er dus een gat in het overhemd brandde.

Vijf dingen waardoor je weet dat je van iemand houdt

Liefde

Gisterenavond stapte ik na een heerlijke verjaardag in bed naast mijn man. Ik keek naar hem en voelde dat ik heel veel van hem houd. Ik was dankbaar voor de dag waarin ik omringd was door lieve mensen en dankbaar voor hem en ons samenzijn.

Vanmorgen onder de douche dacht ik daar nog eens over na. Hoe weet je eigenlijk dat je van iemand houdt? Mijn gevoel klopt, zonder meer. Maar ik wil het ook met mijn denken begrijpen. Ik kwam op het volgende lijstje:

1. Je bent graag bij die ander.
Het is heerlijk om tijd samen door te brengen; je maakt tijd voor elkaar.

2. Je wenst voor hem of haar het beste.

3. Je accepteert ook de ‘moeilijke’ / ‘lastige’ kanten van die ander.

4. Je houdt rekening met hem of haar.
Je neemt zijn favoriete drankje mee als je boodschappen haalt, je geeft hem de tijd om wakker te worden als hij geen ochtendmens is, je zorgt dat hij zijn favoriete programma op tv kan kijken.

5. Je voelt jezelf een beter mens bij /door die ander.

Ik

Ik realiseerde me dat ik niet alleen graag samen ben met mijn man; ik ben ook graag alleen. Ik hou van de tijd die ik voor mezelf heb, die ik met mezelf doorbreng. Ik hou van mezelf! Wat een fijne ontdekking op de zondagmorgen!
Het lijstje noemt ook nog andere dingen, behalve graag tijd door brengen met je geliefde… kan ik die andere dingen ook op mijzelf toepassen? Ik liep het lijstje nog eens af. Sommige dingen zijn vanzelfsprekender dan andere. Wel een mooie oefening om eens mee bezig te zijn.

Nu jij

Wat zeg jij ervan? Klopt mijn lijstje over de liefde? Ben je het met me eens (of niet) of heb je aanvullingen? Dan hoor ik ze graag!
Mijn moeder zegt: je kan pas van een ander houden als je eerst van jezelf houdt. De volgende vraag aan jou is dus: kan je het lijstje ook toepassen op de liefde voor jezelf? Kan je alleen zijn? Kun je je eigen imperfecties accepteren? Welke punten uit het lijstje gaan wel en welke niet? Wat zou het je opleveren als al die punten wel zouden lukken?

De Linde

Je bent welkom om jezelf en je imperfecties in beeld te komen brengen bij De Linde. Beelden die je maakt houden je een spiegel voor en laten je nieuwe dingen ontdekken over jezelf. Je kan bijvoorbeeld ontdekken dat er van jou te houden is, precies zoals je bent.

Ik wens je een liefdevolle dag!

Je eigen Art Journal in vier stappen

Door middel van een beeldend dagboek, of Art Journal ga je creatief stilstaan bij jezelf en je dagelijkse ervaringen, ten einde nieuw/ander/beter zicht te krijgen op jezelf. Het is een manier om vrij creatief bezig te zijn en tegelijkertijd jezelf te uiten. Je schrijft het niet van je af, je tekent, schildert en knipt/plakt het van je af.
Een art journal maken is vrij eenvoudig. In deze blog leer ik je in vier stappen je eigen art journal aan te leggen. Van hier uit kun je het uitbouwen en vormgeven zoals jij het wilt.

Stap 1 Kies een boek waarin je wilt werken.

Je kunt op diverse plekken blanco boeken kopen; bij een kunstenaars benodigdheden winkel, maar ook bij een ramsj boekhandel en misschien ook wel bij zoiets als een Action of Hema.
Je kunt ook kiezen voor een bestaand boek, bijvoorbeeld uit de kringloop winkel. Ik vond daar een mooi groot boek met dikke bladzijdes. Deze maak je dan eerst wit met Gesso. Het leuke van een bestaand boek is dat je ook afbeeldingen of stukken tekst kunt gebruiken in je journal. Daarover straks meer.

Stap 2 Maak de achtergrond

In een bestaand boek maak je eerst de openliggende bladzijdes wit. Daarna ga je, net zoals in een blanco boek een achtergrond maken. Je verft, krijt, smeert het vel vol in een kleur die past bij jouw dag of gevoel. Je hoeft niet netjes te werken, want het is slechts de eerste laag. Je kunt hiervoor ook gekleurd papier gebruiken, of een stuk krant of zelfs behang.
Als je een bestaand boek hebt en de bladzijde bevat tekst of afbeeldingen die aanspreken kan je deze zichtbaar laten.

Stap 3 Kies vormen, voorwerpen, plaatjes en eventueel woorden

Misschien kocht je vandaag iets leuks, ging je naar de film of een museum, misschien deed je alleen de grote boodschappen; de bonnetjes kun je gebruiken in je dagboek. Plak ze plat in, vouw er een zigzagstrik van, verkreukel het… laat het passen bij wat je wilt uitdrukken. Natuurlijk zijn er nog veel meer startpunten van zo’n dagboek, wat dacht je van je handafdruk, je hobby, of alleen al het versieren van je naam. Misschien heb je een oud tijdschrift waar je een plaatje in vindt dat je aanspreekt. Uitknippen, opplakken en het gebruiken om op verder te werken. Ook een vorm knippen uit stof is een mogelijkheid. Je kunt ook een vorm kiezen als basis voor je journal-bladzijde.

Stap 4 Geef je werk diepte

Nee, het is dus nog niet klaar. Het is nu de kunst om de pagina die je nu hebt, diepte te geven. Gebruik stift, pen, penseel om plaatjes een randje te geven, om er vormen bij te tekenen of schilderen, om stukken van de plaatjes dicht te schilderen.
Als de verf droog is kun je dit nogmaals herhalen.

De bladzijde is af als jij het af vindt. Je hebt nu je eerste art-journal gemaakt. Morgen weer… of de dag erna, of wanneer het gevoel je bekruipt dat ‘er’ iets uit moet. Misschien heb je op een dag wel zin om vooral achtergronden te maken; dan kan je daar een andere keer weer op verder werken. Het is jouw art journal, jij bepaald wat erin komt en hoe vaak. Misschien ben je wel zo tevreden, dat je je dag-beeld aan iemand laat zien en misschien hou je het helemaal voor jezelf.

Ga lekker aan de slag… als je vragen hebt dan hoor of lees ik het graag. Natuurlijk ben je ook welkom voor een begeleide art-journal sessie in mijn praktijk. Neem daarvoor even contact met me op.

Ga je mee op ontdekkingsreis?

Het verhaal van mijn leven… dat is niet even samen te vatten in een blog. Maar het is wel wie mij maakt tot de Aafke die ik ben. Bij deze wil ik iets over mijn leven en vorming vertellen….

Spelen

Ik ben de oudste uit een gezin van vier kinderen; ik heb drie jongere broers. Spelen was ons leven. Ja, tussendoor gingen we ook naar school en zwemles en fysiotherapie. Maar spelen, daar ging het om. Nu ik zelf kinderen heb word ik daaraan herinnerd: spelen, DAAR gaat het om. De rest is bijzaak.

Kleur

Ieder kind, ieder mens, kiest zijn eigen spel-materiaal. Duplo en Lego waren bij ons thuis favoriet voor ons allemaal. Mijn eerste broer koos al jong voor hout en daar werkt hij nog mee. Ik koos voor kleur. Meestal potloden en stiften, later ook softpastel (krijtjes). Spelen met kleur en vorm, gaf me de mogelijkheid me uit te drukken, contact te maken met de wereld om me heen. Te onderzoeken wat ik mooi en fijn vond. Het gaf de mogelijkheid me te bekwamen, omdat het me zo’n plezier gaf.
Zelfs op het voortgezet onderwijs heb ik gelukkig tot de vijfde klas kunnen spelen binnen het vak Tekenen, door mijn tekenleraar meneer Bulthuis. Ik kan zeggen dat ik echt dankbaar ben voor wat ik in die lessen heb mogen doen en leren.

Gevoel vorm geven

Pas toen ik de creatieve therapie opleiding ging doen werd ik me bewust van die andere kant van spelen, van wat spelen met mijn materiaal, voor mij kon doen. Vorm geven aan wat (nog) niet in woorden te vatten was. Via kleur en vorm de woorden vinden voor wat allang gevoeld was.

Voor jou…

Het mooiste is nog wel dat ik dat tot mijn vak heb kunnen maken. Omdat ik het jou gun te ervaren wat spelen met mijn materiaal kan doen, wat het je kan brengen. Want al zijn we geen kinderen meer, spelenderwijs leer je juist zo makkelijk omdat het niet de focus heeft op moeten, maar op mogen, op ontdekken. En aan jezelf als mens is altijd wat te ontdekken.

Ga je mee op ontdekkingsreis?

Was jezelf met je tranen

Soms als ik iets lees, denk ik “ja! hier kan ik iets mee, dit kan kloppen volgens mij.” Altijd fijn. Nu wil ik het ook met jullie delen. Ik ben benieuwd wat jij ervan denkt.

“Verdriet dat wordt weggestopt, slaat om in depressie.

Mensen die niet huilen, zijn bang om te breken.

Tranen die niet gehuild worden, veroorzaken hoofdpijnen.

Verdriet dat wel gevoeld wordt, maakt bittere herinneringen zoet.”

Huil jij wel eens? Mag je huilen, van jezelf, van je omgeving? Wat heb je nodig om te huilen? Misschien een tranen-trekkende film, of rake muziek, misschien wel gewoon een nieuwsbericht, of de aardappels die aanbranden….

In mijn praktijk zie ik dat tranen opwellen als mensen zich bewust worden van iets… een patroon waar ze al jaren in zitten, de oorzaak van hun spanning of vermijdend gedrag… Dat bewust worden gaat hier vaak via het beeld (schilderij, werkstuk, tekening) dat ze maken.

Je eigen werkstuk kan je iets vertellen over jezelf dat je nog niet wist…. en dan mag je best huilen. Want je tranen wassen je ziel.