Er staat een onaf schilderij op mijn ezel. Ook nog een ernaast trouwens. Het ene is ontstaan uit plezier en ontdekking, het andere is een soort opdracht. Vooral die opdracht staat nu af en toe te roepen, als ik langs loop: “je moet me afmaken!” “hé, was je me vergeten ofzo?!” “kom op, aan de slag!” Ik word er nerveus van. Begin me zo langzamerhand slecht te voelen, maar erger: de berg die het schilderij lijkt wordt steeds hoger.

Er was nog zo’n berg laatst. Ik moest ergens achteraan bellen. Maar ja, dat gesprek moest ik voorbereiden, en eigenlijk wilde ik er niet achteraan moeten bellen. Dus ik schoof het voor me uit. Vanmorgen moest ik er weer aan denken, tijdens het strijken. Zonder voorbereiding en zonder te lang na te denken, heb ik snel gebeld, het strijkijzer nog aan. Als het ware voor mijn angst me kon inhalen en verlammen. Ha! Dacht ik, gelukt! En niet eens het strijkijzer op het overhemd laten staan, zoals in Familie Knots* altijd gebeurde.

Waar zit hem dat nou in, dat ik het zo laat oplopen dat ik als een berg tegen die dingen opzie? Het is tweeledig. Ik wil er de tijd voor hebben, d.w.z. zonder gestoord te worden (dat is niet altijd eenvoudig met kinderen in huis). Daarnaast wil ik het goed doen. Het moet worden zoals ik het in mijn hoofd heb; ik ben bang ‘het’ te verpesten.

Daar heb je hem, de grootste verlammer: angst. Bij het telefoontje kon ik de angst voor zijn. Ook bij het schilderij is het angst (terwijl ik schilderen heel leuk vind). Die angst komt voort uit verwachtingen. Verwachtingen die ik van mezelf heb, maar nog erger: verwachtingen die ik denk dat anderen van mij hebben. Naast een reality-check over die (vermeende) verwachtingen, is er andere truc die goed werkt: hak het in stukken. Je kunt niet in 1 stap bovenop de berg zijn; je weg naar je doel gaat stap voor stap.

Dus die berg van dat schilderij ga ik maar eens in stukken hakken. De achtergrond staat, de vorm staat, nu de details invullen. Dat kan ook stukje bij beetje (blaadje voor blaadje in dit geval). Het hoeft niet in 1 keer af te zijn en mocht het bij de eerste penseelstreek niet naar mijn zin zijn, dan kunnen er nog vele volgen.

*Televisie serie uit de jaren ’80 over een knotsgekke familie, waarin Oma, als de telefoon ging het strijkijzer liet staan en er dus een gat in het overhemd brandde.